Achter mijn huis staat eenopenbaar bankje dat uitkijkt over een meertje. Vanuit mijn woonkamerraam kan ik het zien. Haast niemand gaat op dat bankje zittenalhoewel er een wandelpad vlak langsheen loopt.

Het bankje was deuiteindelijke reden waarom ik viel voor dit huis. Het is een magischeplek. Het uitzicht is er nooit hetzelfde: afhankelijk van het weer ishet water spiegelglad en reflecteert het kleinste sprietje, of degolven zijn zo donker en wild dat ze over de bank heen spatten. 'sAvonds gaat de zon onder boven het meer en kleurt niet alleen delucht maar ook het water. En op een onbewolkte nacht is de hemelbezaait met sterren en voel ik mijn nietigheid als mens in hetuitgestrekte universum.

Vanochtend wandelde ik metgebogen hoofd diep in gedachten over het pad langs het meer. Toen ikterug kwam verscheen het bankje in mijn zichtveld als een oudevriend. Het fluisterde “Kom eventjes hier zitten lieverd. Kijk! Kanje werkelijk Zien?” Opnieuw ontwaakte ik tot de feiten: ik ben dezeleegte, bezet door niemand. Ik ben ook dit fantastische uitzicht, vanmijn voeten in het gras tot het riet aan de waterkant, het meer en deimmense lucht erboven. Zachtjes kabbelt het water. Een schare vogelsvliegt over. In de verte roept een meerhoentje. Mijn gedachtenstemmen onmiddellijk in.

Previous Next